Ewa Skibińska
Aktorzy i aktorki
Ewa Skibińska
Organizujemy przedsięwzięcia, w których mogą uczestniczyć gwiazdy. Współpracujemy z najlepszymi gwiazdami show-biznesu: aktorami, prezenterami, dziennikarzami.
Ewa Skibińska (ur. 11 lutego 1963 roku we Wrocławiu) – aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
Jako licealistka wystąpiła po raz pierwszy na deskach amatorskiego Teatru Zielona Latarnia we Wrocławiu, gdzie rozpoczynał swoją karierę także Andrzej Kopiczyński. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydowała się na Wydział Lalkarski w rodzinnym Wrocławiu, jednak za namową Igora Przegrodzkiego przeniosła się na Wydział Aktorski we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego, którą ukończyła w 1986 roku. Jeszcze podczas studiów pojawiła się całkiem naga jako senna zjawa Krysia w spektaklu Witolda Gombrowicza Historia (1985) we wrocławskim Teatrze Polskim, z którym związała się na stałe.
Występowała także gościnnie w teatrach: Rozrywki w Chorzowie (1986) i Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (2005). Miała okazję pracować z taki reżyserami jak Maciej Wojtyszko, Jerzy Jarocki, Tadeusz Różewicz, Feliks Falk, Andrzej Wajda i Krystian Lupa. Ma na swoim koncie trzy nagrody Złotej Iglicy '89, '2000, '2003 i jedną nagrodę Brązowej Iglicy '2002. W 1993 roku odebrała Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Teatru we Wrocławiu za najciekawszy epizod jako Jana, narzeczona Franza w sztuce Tadeusza Różewicza Pułapka w reżyserii Jerzego Jarockiego.
Rola Mariedl w spektaklu Prezydentki (2000) przyniosła jej nagrodę na XL Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu. Jest także laureatką nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za najciekawszą rolę kobiecą w 2001 roku. Za postać Ireny w przedstawieniu Przypadek Klary (2002) otrzymała nagrodę aktorską na XLII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu. W 2002 roku została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi.
Debiutowała na kinowym ekranie niewielką rolą Ewy Borecznej, żony Janusza (Jerzy Zelnik) w melodramacie Romana Załuskiego Głód serca (1986) u boku Ewy Kasprzyk. W telewizyjnym dramacie Zero życia (1987) zagrała pielęgniarkę Anię, młodzieńczą miłość maturzysty (Tomasz Hudziec). W serialu Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog VIII (1988) pojawiła się jako studentka opowiadająca skomplikowaną historię skrzypaczki (Krystyna Janda). Uznanie krytyki i publiczności zdobyła rolą Żydówki Oli Watowej, jednej z najpiękniejszych dam przedwojennej Warszawy, ozdoby salonów literackich w ekranizacji autobiograficznej opowieści Oli Watowej w reżyserii Roberta Glińskiego Wszystko, co najważniejsze... (1992). Aktorce udało się wykreować portret wewnętrzny swej bohaterki, jej kruchość i siłę tak przekonująco, że syn państwa Watów - Aleksander po obejrzeniu filmu nie krył wzruszenia i ofiarował jej wielki pęk herbacianych róż, które tak bardzo lubiła niegdyś jego matka. Największą popularność przyniosła jej postać Elżbiety Walickiej, żony Bruna (Krzysztof Pieczyński) w operze mydlanej TVP 2 Na dobre i na złe (1999-2002).
Milionom telewidzów kojarzy się także z rolą Teresy Kopytko-Żukowskej, żony ginekologa Marka (Maciej Tomaszewski), matki Kingi (Aleksandra Zienkiewicz) i ciotki Marysi Radosz (Aneta Zając) w operze mydlanej Polsat Pierwsza miłość, którą przyjęła w 2004 roku.
Ewa Skibińska (ur. 11 lutego 1963 roku we Wrocławiu) – aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
Jako licealistka wystąpiła po raz pierwszy na deskach amatorskiego Teatru Zielona Latarnia we Wrocławiu, gdzie rozpoczynał swoją karierę także Andrzej Kopiczyński. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydowała się na Wydział Lalkarski w rodzinnym Wrocławiu, jednak za namową Igora Przegrodzkiego przeniosła się na Wydział Aktorski we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego, którą ukończyła w 1986 roku. Jeszcze podczas studiów pojawiła się całkiem naga jako senna zjawa Krysia w spektaklu Witolda Gombrowicza Historia (1985) we wrocławskim Teatrze Polskim, z którym związała się na stałe.
Występowała także gościnnie w teatrach: Rozrywki w Chorzowie (1986) i Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (2005). Miała okazję pracować z taki reżyserami jak Maciej Wojtyszko, Jerzy Jarocki, Tadeusz Różewicz, Feliks Falk, Andrzej Wajda i Krystian Lupa. Ma na swoim koncie trzy nagrody Złotej Iglicy '89, '2000, '2003 i jedną nagrodę Brązowej Iglicy '2002. W 1993 roku odebrała Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Teatru we Wrocławiu za najciekawszy epizod jako Jana, narzeczona Franza w sztuce Tadeusza Różewicza Pułapka w reżyserii Jerzego Jarockiego.
Rola Mariedl w spektaklu Prezydentki (2000) przyniosła jej nagrodę na XL Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu. Jest także laureatką nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za najciekawszą rolę kobiecą w 2001 roku. Za postać Ireny w przedstawieniu Przypadek Klary (2002) otrzymała nagrodę aktorską na XLII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu. W 2002 roku została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi.
Debiutowała na kinowym ekranie niewielką rolą Ewy Borecznej, żony Janusza (Jerzy Zelnik) w melodramacie Romana Załuskiego Głód serca (1986) u boku Ewy Kasprzyk. W telewizyjnym dramacie Zero życia (1987) zagrała pielęgniarkę Anię, młodzieńczą miłość maturzysty (Tomasz Hudziec). W serialu Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog VIII (1988) pojawiła się jako studentka opowiadająca skomplikowaną historię skrzypaczki (Krystyna Janda). Uznanie krytyki i publiczności zdobyła rolą Żydówki Oli Watowej, jednej z najpiękniejszych dam przedwojennej Warszawy, ozdoby salonów literackich w ekranizacji autobiograficznej opowieści Oli Watowej w reżyserii Roberta Glińskiego Wszystko, co najważniejsze... (1992). Aktorce udało się wykreować portret wewnętrzny swej bohaterki, jej kruchość i siłę tak przekonująco, że syn państwa Watów - Aleksander po obejrzeniu filmu nie krył wzruszenia i ofiarował jej wielki pęk herbacianych róż, które tak bardzo lubiła niegdyś jego matka. Największą popularność przyniosła jej postać Elżbiety Walickiej, żony Bruna (Krzysztof Pieczyński) w operze mydlanej TVP 2 Na dobre i na złe (1999-2002).
Milionom telewidzów kojarzy się także z rolą Teresy Kopytko-Żukowskej, żony ginekologa Marka (Maciej Tomaszewski), matki Kingi (Aleksandra Zienkiewicz) i ciotki Marysi Radosz (Aneta Zając) w operze mydlanej Polsat Pierwsza miłość, którą przyjęła w 2004 roku.
